ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

«Ով անցյալը հիշի, աչքը դուրս գա»

«Ով անցյալը հիշի, աչքը դուրս գա»
23.02.2016 | 01:44

Սերժ Սարգսյանի անունը ՀՅԴ-ն իր պատմության էջերում պետք է գրի ոսկե տառերով:
Ոչ այն պատճառով, որ քաղաքագիտական մեծ քրեստոմատիա կա նորանկախ Հայաստանի երրորդ նախագահի և Առաջին հանրապետության հիմնադիր կուսակցության միջև, որպես Երրորդ հանրապետության ԱԱԾ-ի և ահաբեկչության, հայրենիքի «դավաճանության» համար դատապարտվածների էպոպեա, քանզի կա հայտնի արտահայտությունը` «ով անցյալը հիշի, աչքը դուրս գա»:
Սերժ Սարգսյանը ՀՅԴ-ի նկատմամբ իր այս մոտեցմամբ կատարեց մի քայլ, որը, կոդային լինելուց զատ, խիստ պատմական էր. նա փաստացի հերքեց, քանդեց ՀՅԴ կարկառուն ներկայացուցիչ, հայոց առաջին վարչապետ Քաջազնունու` ՀՅԴ-ի համար բանադրանք դարձած ու անվերջ հետապնդող «թուղթուգիրը». «Դաշնակցությունն այլևս անելիք չունի Հայաստանում»: ՈՒ եթե սրան էլ գումարում ես հաջորդ «կոդը», այն է` դաշնակցությունը կրկին անելիք է ունենում ոչ թե նախագահական, այլ խորհրդարանական հանրապետությունում, խորապատկերն ամբողջանում է: Սակայն` անչափ մեծ, անընդգրկելի, նաև նրբագեղ մեկ հավելմամբ: Դաշնակցությունը Սերժ Սարգսյանի անունը ոչ միայն պետք է ոսկե տառերով գրի իր պատմության էջերում, այլև պետք է ամեն օր ծնկի ու շնորհակալության ծես կատարի վասն յուր` խիստ քաղաքագիտական պատճառներով: Նաև` քաղաքական:
Քանզի Ռոբերտ Քոչարյանը, որ քիչ բան չի արել դաշնակցության համար, հանելով վերջիններիս բանտից, այնուհանդերձ, երկու կետով «զարկեց» դաշնակցականներին` չարժանանալով նրանց պատմության գրքում «գրվելու» պատվին.
ա) Նրանց չարդարացրեց, և ընդամենը «իրադրության փոփոխության պատճառով» դուրս բերեց բանտից. ընդ որում, այնտեղ թողնելով ամեն րոպե դետոնատորի ներուժ և հզորություն ունեցող Արսեն Արծրունուն և Արմենակ Մնջոյանին:
բ) Երբեք ՀՅԴ-ին չդարձրեց իր քաղաքական հենարանը, ինչի թախանձագին ակնկալիքն ուներ դաշնակցությունը։
Հիմա Սերժ Սարգսյանը ՀՅԴ-ի գլխից հանում է «ահաբեկչի» փշե պսակը` տեղադրելով ՀՀԿ-ին համահավասար` իր հենարանի «թագը»:
ՈՒ պահը, պատմական լինելուց զատ, նաև հոգեցունց է. եթե չլիներ Սերժ Սարգսյանի այդ քայլը, ապա քաղաքականապես լիարժեքորեն, այլևս և երբեք որևէ բանի, անգամ «ահաբեկչութան» անընդունակ «դաշնակչութունը» հայոց պառլամենտ մտնելու իր անզորությունը չէր հաղթահարելու, քանզի վերջինիս էլիտայի և շարքերի, ներսի ու դրսի կառույցների միջև առկա անհամաձայնություններն այնպիսի նիշի էին հասել, որ Կռիլովն անգամ անզոր կլիներ այդ բզկտիչ վիճակը խորապատկերել:
ՈՒ հիմա, փաստորեն, այն, ինչ չհաջողվեց Կռիլովին, հաջողվել է Սերժ Ազատիչին. այն է` համախմբել նաև դրսի և ներսի դաշնակցությանը (երրորդ նախագահի համար ժամանակի և տեխնիկայի խնդիր է, ինչի ականատեսը կլինենք առաջիկայում), «առաջացնելով» ևս մեկ հավելյալ պատճառ` յուր անունը ՀՅԴ պատմության դասագրքերի կարևորագույն տեղում զետեղելու համար:
Հարցնում եք` իսկ ի՞նչ է շահում այդ ամենից Սերժ Սարգսյանը, ով 2006-ին ՀՀԿ-ն «վերցնելուց», նրանով նախագահական «խաղատախտակը» շարելուց ու հաղթելուց հետո, հիմա, որպես երկրորդ ռաունդ, «վերցնում» է ՀոՀիԴա՞-ն:
Օ՜, այս մասին հաջորդ դասին:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2523

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ